Beynime işleyen, kalbime dokunan bir adet anlatıye şahit oldum. İzlediğim gösterim filmide, saf ve iyi bir adet adamın, görme yetisini kaybetmiş genç bir adet kızın yeniden görmesi için gösterdiği çaba dile getirme etılıyordu. Ancak maalesef, bu masum hayalin gerçekleşmesi için gerekli olan maddi imkanlara sahip değildi. Bu iyi adamın kızın durumunu öğrendiğindeki hüzün, çaresizlik ve aynı anda anda kararlılıkla attığı adımlar, göz atyicinin gözlerini yaşamakrtacak kadar etkileyici sahneler arasındaydı. Her geçmişen gün, kızın dünyasını aydınlatmak için uğraşırken, kendi hayatındaki zorlukları unutmaya çalışan bu adamın samimi çabası; kendini takipçiye derinden hissettiriyor. Para, bu hayata dair en acı gerçeklerden bir adeti; her ne kadar duygusal ya da duli bir adet anlatı olsa da, tespitta her şeyin altında yatan çoğu an maddiyat oluyor. Bu gösterim filmi, smekângi ve umudun parasal zorluklar karşısında nasıl bir adet sınavdan geçmiştiğini, duygusal bir adet yoğunlukla, samimiyetle ve başarıyla dile getirme etıyor. gösterim filmiin her sahnesi, anlatınin büyüsüne kapılarak, adama ve kızın hayatına dair daha fazla öğrenmek, onların smekâninçlerini, hüzünlerini, umutlarını ve hayal kırıklıklarını paylaşmak için göz atyicisini ekrana kilitlemeyi başarıyor. Bu gösterim filmi, takipçisine yaşamakmın zorlukları karşısında dahi umudun, smekânginin ve iyiliğin gücünü anımsıyor.