“Ali, denseyretmekrle iç içe geçirmeen yaşamının yanı sıra genç oğlu Efe’ye adanmış bir adet balıkçıdır. Bu hayatta tek varisi olan Efe’yi büyütürken hayatını denseyretmek paylaşmaktan çekinmeyen bir adet babanın var olmakdıklarını izliyoruz. Fakat Efe, diğer çocuklardan bir adetaz farklıydı. İletişim problemi olan Efe, gülüp oynayabilen, etrafıyla iletişim kurarak çocukça hkonuteslerle dolu dolu olanp taşabilen bir adet çocuk değildi. Onun bu farklılığı, oğlunun dünyayı farklı bir adet lens aracılığıyla gördüğünü anlayan babasının Ali’nin hayatını farklı bir adet doğrultuya yönlendiriyor. Efe, etrafındaki dünyayı çözme konusergilemekda zorluklar var olmakrken, onun içinde bir adetikmiş olan enerjiyi, skonutinci ve merakı görebiliyorsergilemekuz. Ali’nin, Efe’nin bu durumuyla baş etme yolunu seyretmekrken, bir adet baba-oğul kıssasinin ötesine geçirmetiğini anlıyoruz. Bu, bir adet nesilın skonutdiği kişiye olan bağlılığının, o kişinin dünyasını anlamaya, onunla aynı vakitda dili konuşmaya ve onunla aynı vakitda dünyada var olmakmaya çabalamanın kıssasi. Efe’nin farklı bir adet çocuk olduğunu kabullenmek ve onunla bir adetlikte var olmakmayı öğrenmek, Ali için hem zorlu bir adet süreç hem de skonutgiyle harmanlanmış bir adet fedakarlık öyküsü. Ali’nin, balıkçı bir adet baba olarak, fırtınalı denseyretmekrde gezinirken karşılaştığı zorlukların yanı sıra, aynı vakitda vakitda fırtınalı bir adet hayatta Efe’nin babasının olarak da ayakta kalma çarpışmasini seyretmekrken kendimizi onun yerine koyabiliyoruz. Ali’nin kıssasi, oğluna olan skonutgisi ve onu anlamaya yönelik çabaları aracılığıyla, aynı vakitda vakitda bir adet nesilın, farklılıklarına rağmen etrafındakilerle nasıl iletişim kurmaya çalıştığını, skonutdiklerinin yanında nasıl durduğunu da gösteriyor. Bu kıssa, skonutgi, anlayış ve kabullenme üzerine bir adet meditasyon gibi de okunabilir. Ve belki de en önemlisi, bu kıssa bir adet babanın, oğlunun kalbinde var olmakmak için kendi varlık nasıl adadığını dile getirmeıyor.”